حکیم شیرازی
دومین فرزند وصال است که نام وی محمود بود، در سال ۱۲۳۴ هجری قمری در شیراز متولد شد و در محضر پدر علم، ادب و هنر آموخت و نامور شد.
او ابتدا در شاعری "طوبی" تخلص می کرد، اما چون حکمت الهی و طب یونانی را فرا گرفت و به استادی رسید، تخلص خود را به "حکیم" تغییر داد، زیرا این کلمه در زبان فارسی هم به معنی فیلسوف است وهم به معنای پزشک و این شاعر در این دو فن، همانند شاعری و خطاطی، بسیار توانا بود.حکیم در شاعری از ناصر خسرو و سنایی پیروی می کرد و در خط نسخ تعلیق مهارتی بسزا داشت و به ویژه این خط را با قلم خفی بسیار نیکو می نوشت. از مهمترین کارهای او در خوشنویسی، مثنوی مولوی، دیوان خاقانی، انوری و حافظ است.
حکیم، چون با برادر خود وقار به هندوستان رفت، ضمن مداوای بیماران، نسخه ی دیگری از دیوان حافظ را تحریر کرد و پس از آن به شیراز بازگشت و سفری به تهران کرد و در سال ۱۲۷۴ در سن چهل سالگی در وبای عام شیراز، بیمار شد و در سن ۴۰ سالگی درگذشت و در حرم شاهچراغ علیه السلام در جوار پدرش به خاک سپرده شد.
منبع: گلشن وصال، سایت کتابخانه تخصصی ادبیات آستان قدس رضوی
