وصال شیرازی

وصال در سی و دو سالگی ازدواج کرده و حاصل آن شش فرزند پسر بوده که به اشاره میرزای سکوت، نام آن ها را به ترتیب: احمد، محمود، محمد، ابوالقاسم، اسمعیل و عبدالوهاب میگذارد.

این شش پسر همان هنرمندان و ادبا و خوشنویسان و شاعران نامدار دوره قاجاریه یعنی: وقار، حکیم، داوری، فرهنگ، توحید و یزدانی هستند که همگی چون پدر هنرمندان و سخنورانی فرزانه بوده اند.

وصال در باب شکرگزاری از خداوند بابت داشتن چنین فرزندانی چنین سروده است:

اقبال به از این که به شش گوهرم آراست                 کز هفت فلک بر شده آوازه ی کارم

غواصی دریای وجودم اثر این داشت                         تا از عدم این شش گهر آمد به کنارم 

فضایل وصال:

میرزای کوچک در نوشتن انواع خط مانند نسخ، نستعلیق، شکسته و رقاع تسلط کامل داشته اما در نوشتن خط نسخ، استاد مسلم زمان خود بوده است.

بر مراتب عرفان، دانش های روز، فنون سخن و سخنوری، ادبیات و ریاضی مهارت داشت و علم موسیقی را به خوبی می دانست.

وصال را ملک الشعرای دربار فتحعلی شاه قاجار دانسته و وی را در صحافی، نقاشی، تذهیب و طلاکاری استاد زمان خود می دانستند.

اما شهرت اصلی وصال بیشتر به سبب شاعری اوست. وی در شعر طبعی روان و زبانی بسیار گویا و رسا داشته و از وی حدود ۲۵۱۸۹ بیت در قالب قصیده، ترکیب بند، ترجیع بند، قطعه، رباعی، دوبیتی، غزل، مثنوی و شعر پراکنده با موضوعاتی چون مرثیه و منقبت ائمه، بزم وصال، شیرین و فرهاد در دو مجلد به جای مانده است.

وصال در اواخر عمر به دلیل زیاده روی در نگارش، بینایی خود را از دست داده بود اما در عین حال همچنان می نوشت. وفات وی در سال ۱۲۶۲ ه.ق بود و بنا به وصیت خود در قسمت پایین پای حضرت شاهچراغ(ع)، به خاک سپرده شد(۱).

                                                                                      

---

۱. گلشن وصال، روحانی وصال، کتابفروشی معرفت، تهران: ۱۳۱۹.