او در سایه ی لطف برادران، علوم ادبی و ریاضیا ت و اسطرلاب و هیئت را به کمال فرا گرفت و در سخنوری و خط نستعلیق و شکسته به استادی رسید.

 وی در شاعری "یزدانی" تخلص می کرد و حدود ۱۵۰۰ بیت شعر از وی باقی مانده است. او به همراه برادرانش فرهنگ و توحید به نظم تاریخ صفویه پرداخت ولی به اتمام آن توفیق نیافت.
میرزا حسن فسایی در باره ی وی می نویسد :" ...طبعی روان و ذهنی سلیم و سلیقه ای مستقیم دارد، خط نستعلیق را در غایت خوشی می نویسد و امروز در این فن استاد عصر است، بسا اوقات که خطوط او را استادان فن از خطوط میر عماد، فرق ننهند و بر ایشان مشتبه شود ".

بیشتر کتیبه های موجود در حرم های مطهر حضرت شاهچراغ و سید میر محمد علیهماالسلام در شیراز و و رواق های قدیمی امام رضا علیه السلام ، از اوست.

 یزدانی در کهنه کردن کاغذ و ساخت مرکب، دستی داشت؛ ناصرالدین شاه از وی خواست تا برایش "خسرو و شیرین" نظامی را بنویسد و نقاشی کند که صفحاتی از آن موجود است.
یزدانی نقاشی را به کمال می دانست و باوجود وسایل ناقص آن زمان، پرده های نفیسی کشیده است که بعضا پرده های نقاشی رنگ روغنی وی، بر پرده های داوری برتری دارد.
او در موسیقی نیز استاد بود و دو کتاب دراین فن دارد که یکی بحورالحان ( به قلم فرصت الدوله شیرازی) بود و درآن تناسب هر بحری از شعرها را با آوازی خاص نشان داده است.

یزدانی، این کتاب را به شوق آواز دلکش برادرش توحید نوشته است .
وی با دختر "آقا محمد جعفر تاجر شیرازی" ازدواج کرد و صاحب پنج فرزند شد و در سال ۱۳۲۸ ه.ق در سن ۷۰ در شیراز دار فانی را وداع گفت و درحرم حضرت سید میر محمد علیه السلام، به خاک سپرده شد.

منبع: گلشن وصال، سایت کتابخانه تخصصی ادبیات آستان قدس رضوی